Wednesday, December 28, 2011

Antiquity, languages and politics of ஈழம் - Dr. Rajasingham Narendran

0


Sri Lanka, as we call her today, is an ancient land with an unfathomable history stretching into the mists of time. The attempt to understand her history, beyond the past few centuries, would be akin to the efforts of the proverbial five blind men to figure out an elephant. Sri Lanka, a tropical isle with plenty of rainfall, a hot and humid climate, and teaming with all sorts of creeping and crawling life, makes preserving ten-year-old books difficult even in modern homes! One need not stretch imagination far to accept that much of what were written on Ola-manuscipts in ancient and medieval times has been irretrievably lost. Only rock inscriptions and these too in sheltered locations would have survived the ravages of climate. Buildings made of clay, wood and leaves are prone to destruction within a short time by the combined effects of climate, termites and ants. Pottery or parts thereof, on which ancient alphabets and insignia have been found, also contribute to our attempt to decipher history. Further, with the practice of cremating the dead probably stretching back into our very early history, it is unlikely sufficient evidence will be found to prove any hypothesis as to the origin or antiquity of our people. A few burial sites where urns with human ashes and some artefacts were found in Sri Lanka and South India, point to possible common cultural roots.
Alex Haley in the introduction to his monumental book ‘Roots’ states, “Finally, I acknowledge immense debt to the griots (traditional storytellers) of Africa-where today it is rightly said that when a griot dies, it is as if a library has burned to the ground. The griots symbolize how all human ancestry goes back to some place, and some time, where there was no writing. Then, the memories and the mouths of ancient elders was the only way that early histories of mankind got passed along…. for all of us today to know who we are.” The oral tradition of transmitting the story of our history persisted over thousands of years, until attempts were made to consolidate them into writing. The oral tradition of transmitting history is of course prone to inaccuracies, exaggerations, distortions and manipulations.
In Sri Lanka, rock inscriptions and Ola-manuscripts recording the efforts of kings, priests and poets of old, are the peepholes available for us to get a glimpse into a very hazy past. In areas with no rock formations geographically, rock inscriptions were not possible, and this create a void while trying to gain an insight into ancient history. The written material available from the distant past and the stories conveyed downstream through the millennia are also likely to be unreliable, except as general pointers to how we progressed with time. Those who wrote on Ola-leaves or inscribed on rocks, may have been influenced by their own social and political compulsions. The need to glorify what they sympathized with and damn what they disliked, would have been as compelling in the past, as it is now. Our attempts to glimpse into our distant history can be only guesswork at worst and as good as the scientific tools available at best. Despite the availability of the best scientific tools, interpretations are more often than not, yet dictated by social and political compulsions.
It is a tragedy that we the component peoples of Sri Lanka, particularly the Sinhalese and Tamils, are yet involved in the debate as to who amongst us are the original inhabitants and the legitimate owners of the island. Into this meaningless, but all consuming political debate, over which a civil war is being waged, the debate on which language-Sinhalese or Tamil, is older has also been joined. Very few have paused to question how relevant such disputes and debates are to our national life and future as peoples.
Minister Champika Ranawake of the JVP has recently claimed that the, “Sinhala language is older than Indian languages with a history of more than 3000 years.” This takes the debate to encompass the Indian subcontinent and beyond the shores of Sri Lanka. If this was true, I will be proud to know one of the oldest languages in the world and share the island with a people speaking that language. Unfortunately, coming from the mouth of a man, who considers all Tamils in Sri Lanka as aliens and intruders, and would prefer them dumped en-masse into the deep sea, I set out to investigate the veracity of his claim and hence the origins of the written scripts of Sinhala and Tamil and their relationship to other languages in the region. I approached this project as an inquisitive layman. I stand to be corrected by trained linguists, etymologists and archeologists, if I am wrong in what I have understood from my efforts.
Brahmi is considered the parent script for most languages used in India, Sri Lanka, Nepal, Burma, Bali, Java, Thailand and even Laos. The origins of Brahmi are yet subject to much debate. Whether it originated from a script used in the Indus Valley civilization of old, an Aramaic script introduced from the Middle East or evolved independently from within India, is yet a subject of much debate. Brahmi itself is of two types-the Southern Brahmi and a Northern Brahmi. The Southern Brahmi is considered the parent alphabet of languages such as Tamil, Malayalam, Telugu, Kannada, Sinhala, Burminese, Thai, Lao, Balinese, Javanese and others of a similar nature. The Northern Brahmi is the parent for the Nagari type of script as in Sanskrit, Hindi, Gujarati, Bengali, Assamese, Oriya, Nepali and Tibetan. The Northern Brahmi is also called the Asokan Brahmi.
Further, whether the Southern and Northern types of Brahmi, independently evolved, or whether one of these was the parent of the other is the subject of much debate. The Brahmi that gave birth to the Tamil script has been called Tamil Brahmi or Tamili/Demali and that which gave rise to the Sinhala script is called the Sinhala Brahmi. The Brahmi alphabet and the differences between Asokan and Southern (Tamil) Brahmi are pictorially presented below. How closely Asokan and Tamil Brahmi (Southern Brahmi) resemble each other is noteworthy. In a history of a people spanning several millennia, would a few centuries or even a thousand years difference in the perceived origin of their languages make any meaningful difference?

The depictions (Pic-3, Pic-4) present how the Tamil Vatteluthu (Rounded alphabets)-a progenitor of modern Tamil alphabet-and the Sinhala alphabet in its various evolutionary forms compare with each other:

Brahmi script has been identified as having appeared by the 5th century BC. Brahmi was the most common script used by King Asoka who ruled between 269-232 BC. Brahmi inscriptions belonging to Asoka’s period have been found in rock shelters in Sri Lanka. The language used in the Brahmi inscriptions of Sri Lanka and those of Asoka is Prakrit-a colloquial form of Sanskrit. The inscriptions using Brahmi characters have also been discovered in Tamil Nadu rock shelters and pottery fragments. The earliest language used is Tamil with a mixture of Prakrit words. Scripts earlier than Tamil-Brahmi have not been so far discovered in Tamil Nadu. The Sinhala alphabet has been identified as appearing in rock inscriptions during the 3rd and 2nd century B.C. Both the alphabet and language have changed considerably since then and the earliest surviving Sinhala literature dates from the 9th century AD. A broken jar with Tamil Brahmi inscriptions found in Quseir-al-Qadim, an ancient Red Sea port in Egypt, has been dated to the first century BC. The earliest Tamil epigraphic records have been estimated to be around 300 BC.
An intermediary alphabet that evolved from the ancient Brahmi is Grantham, which has influenced most South Indian and Sri Lankan languages including Sinhala and Tamil.

The comparison between the Grantham alphabet, Malayalam, Sinhalese and Tamil is given in (Pic-6, Pic-7): 
It should be also noted ‘Elu’ is an ancient form of the Sinhala language, from which the modern vernacular has been derived. Elu is thought to be an older form of Sinhala by many, and a type of Prakrit by others. Organizations such as ‘Hela Havula’ consider Elu entirely native to Sri Lanka. There are also Tamil scholars who consider Elu to be an ancient form of Tamil. The modern alphabets of various languages currently in use in India and Sri Lanka are presented below to once again show resemblances that point to common origins:
Tamil and Sinhala, as languages have also been identified as sharing more than 4000 words and have an almost similar grammatical structure. I was surprised to hear the word ‘Thooral’ referring to a drizzle in Tamil being used in the Wattala area by Sinhalese with reference to rain. Similarly in the Negombo area, ants are referred to as ‘Sithraam Pootchi’ (Poochi-insect in Tamil), by many Sinhalese. While the Sinhalese can justifiably claim a large number of Sinhala words are used in Tamil, Tamils could also in turn justifiably claim that a large number of Tamil words are used in Sinhala. What appears reasonable in a historic context is that both Tamils and Sinhalese have much in common because of their common origins as peoples and the common origins of their languages.
Evolution whether biological, cultural or linguistic is an ever diverging process. The diversity when traced back, only points to a less divergent past and if can be traced far enough, to common origins. Every person, tribe, nation or race can claim to a pre-eminent place in matters pertaining to language, culture, religion and even biological make-up, and rightly so, because we have a common origin. Evolution guarantees that we try to unconsciously preserve what we are familiar with, through a sense of pride, which ensures diversity within our essential unity. However, evolution ensures that we keep on changing slowly and steadily with time biologically and in all other aspects relating to life, to ensure that we are fit to survive. We are all essentially the same in all aspects relating to our lives, while appearing and even trying to be different. This is the unity in our diversity. Language is only a tool for communication, and with time evolved into a medium to express our thoughts, deeds and culture. Languages have been grouped into families based on their similarities and I am sure evolved, as I had referred to in my last column and if the theory of evolution and anthropologic findings prove correct, from a primordial form of language spoken somewhere in Africa-probably a primordial form of Bantu.
The Sinhalese and Tamils have to take the giant step towards the future and cease to dwell morbidly in the past, however much we believe it was glorious. Life in the past-ancient and the middle-ages-was a mixture of what it is today-good, bad and the ugly. It could not have been otherwise. It is the propensity for us as humans to remember the good and forget the bad. If not, we could not have survived as a species this long. If not, we would have drowned in our grief a long time back in our evolutionary history. It is our politicians, for their pecuniary needs and desire for power, who keep glorifying the past to make us forget the present-a rather undesirable reality of their making.
In biology, with reference to our embryological development it is said ‘Ontogeny recapitulates phylogeny’-our embryological development is a repeat of our evolutionary development as a species. Life is supposed to have originated in the seas and we as embryos develop in the womb as an entity floating in fluids. This is one aspect of the above concept. Similarly in life, ‘Where we go in the future is determined by where we have been in the past.’ While we have to carry our collective experiences as a people and as individuals, from the past into the future; we should not try to go back into the past.
Sri Lanka, is yet unfortunately a captive of its past and is unable to develop the dynamics to break out of this imprisonment, because of the efforts of our unsavoury politicians and noisy societal leadership. The antiquity of the languages we owe allegiance, the religions we profess and the history we claim as a people, are over-burdening our politics in a manner that is preventing us from becoming what we are capable of. The search Champika Ranawake set me has of course shown me he may be right in claiming Sinhala is 3000 years old, but he was wrong in asserting it is older than any language in India. Tamil is as old, if not older than Sinhala. This interesting experience made me gain greater insight into human evolution and see the merit in the pride different people feel about their respective identities! It is unfortunate, the facts that could be garnered to stress our essential unity, are being mustered by our politicians with great vigour to foster dissention, violence and bloodshed in Sri Lanka.
நன்றி
மேற்கோள் : http://federalidea.com/focus/archives/373

Read more

ஈழத்துப் புராதன பஞ்ச ஈஸ்வரர் கோவில்கள்

0


காலத்திற்குக் காலம் கடற்கோள்களினால் பண்டைய ஈழம் அழிந்த போது, ஈழத்தின் பல பகுதிகள் கடலுள் மூழ்கின. நிலப்பகுதிகள் நீருள் அமிழ்ந்தும், சில பகுதிகள் நில மட்டத்தினின்றும் உயர்ந்தும் காணப்பட்டன. மூன்று முறை கடல்கோள்கள் ஏற்பட்டதாகவும் மூன்றாவது கடல்கோளின்பின் எஞ்சியுள்ளதே தற்போதைய ஈழம் என்பதையும் வரலாறுகள் விளக்கியுள்ளன. வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட காலத்திலிருந்தே சிவபூமியாக விளங்கியது ஈழம். ஈழத்தின் பழம்பெருமை வாய்ந்த சிவத்தலங்களுள் திருக்கோணேஸ்வரம் சிறப்புப்பெற்றது. ஈழத்தின் வரலாற்றோடு தொடர்பு கொண்டது. கிழக்கே திருக்கோணேஸ்வரம், வடமேற்கே திருக்கேதீஸ்வரம், வடக்கே நகுலேஸ்வரம், மேற்கே முனீஸ்வரம், தென்கிழக்கே தொண்டீஸ்வரம் எனப் பஞ்ச ஈஸ்வரங்களைக் கொண்ட சிவபூமியாக ஈழம் விளங்கியது.
There were temples, dedicated to the Supreme Lord Ishwaran, on all the four sides, of ancient Ceylon. They safeguarded the little island from oceanic bed upheavals, convulsions and other natural disasters that prevailed in the region during the pre-historical eras. They were Thiruketheeshwaram and Muneshwaram Temples in the West, Thondeshwaram in the South, Koneshwaram in the East and Naguleshwaram in the North.


These five celebrated Ishwarams or Pancha Ishwaram Temples were important landmarks of the country and had India's adoration. The erudite scholar and historian, Dr.Paul E.Pieris declared in 1917, at a meeting of the Royal Asiatic Society (Ceylon Branch), that:

"Long before the arrival of Vijaya there was in Lanka five recognised Ishwarams of Shiva which claimed and received adoration of all India. These were Thiruketheeshwaram which was near Mahatittha, Muneshwaram dominating Salawatte and the pearl fishery, Thondeshwaram near Mantota, ThiruKoneshwaram near the great Bay of Kottiyar and Naguleshwaram near Kankesanturai " .

How each of these five Pancha Ishwaram Temples survived the ravages of time and destruction by foreign invaders, is the subject of narration in the following pages.

Thiruketheeshwaram

Thiruketheeshwaram, near Mannar, is the Sthalam where thousands gather on Shivarathri night for veneration of Lord Shiva. They perform their sin dispelling ablutionary theertham baths in the sacred waters of Pal Theertham, the following morning.

The location became hallowed from the mythological era for it was here that Kethu Bhagavan performed thapas and obtained the benign vision of Lord Parameswara and Ambaldevi; hence the site became known as "Thiru-Kethu-lshwaram".

Agathia Maha Munivar 

It is said that the Sage Agathiya Maha Munivar, in his pilgrimage to Shiva Sthalams in the South, paid homage at Thiruketheeshwaram also, before proceeding to Dakshana Kailash (Koneshwaram).
http://www.agathiar.org/

Matotta a great Sea Port 

Matotta (or Matoddam), the celebrated city that Maha Thuwadda pounded became a great Sea Port and marketing centre of world renown. Babylonians. Egyptians,Greeks, Chinese and Japanese bartered their goods at Matotta. Thiruketheeshwaram Temple received much support. The Pallava era, which created a magnificent temple at Koneshwaram, created an upsurge of Hinduism in the country, from about the 5th century. It was then that Saint Thirugnana Sampanthar and later Saint Suntharar each offered a Pathikam of Thevaram verses to the Lord of Thiruketheeshwaram. These are precious verses that are recited by every Hindu, almost daily.

The Chola Power ruled over entire Ceylon for 72 years in the 10th century; their activities were mostly at Polonnaruwa, their capital city and in the Trincomalee Region. A temple with the name of Veera Rameswaram was erected here during the regime of Sundara Pandiyan, in the 13th century.

The Decline of Mathoddam 

With the silting up of the Gulf of Mannar by Manal Aar (Malwattu Oya), and the discovery of the Mariner's Compass which made navigation in mid-ocean possible, the fortunes of Matoddam as a sea port declined (and was never regained). Finally, with the advent of the Portuguese in Mannar and the consequent warfare, all Pujas terminated at Thiruketheeshwaram Temple in 1589. The Portuguese Governor was seen supervising the transport of the temple stones for building the Mannar Fort.

Rebuilding temple at Thiruketheeshwaram 

After a lapse of over four hundred years, Arumuga Navalar, who urged the people to rebuild the temple, revived the subject. An effort was made during the early years of the century and a small shrine was built in 1910. With the restoration of the ancient Palavi Theertham in 1949, a major effort was made and a proper temple was completed in 1976.

Theertha Kavady 

Theertha Kavady is a special ritual here. To be permitted to perform Linga Abishekam himself is the greatest aspiration of any pious Hindu. This is possible only in Kasi and Thiruketheeshwaram. It is not simply taking water from Palavi and pouring over the Maha Lingam. It is performed with devotion and in keeping with the seven requirements laid down, saying "Let us all gather to anoint Him who had been distressed and in that process wash our sins away".

Effects of the Ethnic conflict 

The Sri Lankan Army occupied the temple premises for a time but vacated it later, when protests were made. All the buildings and the madams in the temple area are said to have been demolished and the stones removed. Only the temple building is said to survive, but without any fittings. (but see also thedesecration of the Thiruketheeshwaram temple by the Sri Lanka armed forces)


Muneshwaram

Origin

Muneshwaram Temple is situated about a mile East of Chilaw, a town about 50 miles North of Colombo. This Munna Nathar Shetram, housing Munnai Natharsametha Vadivambikai Ambal, is of very ancient origin, said to have been founded by Brahms for worship by Himself Vishnu Mahendran, Munivars, sages and seers (Dakshana Kailasa Puranam ). The name Muneshwaram is suggestive of it being an "Eshwaram" or Shivan Temple of the Munivars; as mythology would have it, it is said to have been venerated by Rishi Munivars in the ancient eras. Some claim a foremost place for it because of its name with "Mun" in front.

Rama Bhagavans sojourn

Sri Rama Bhagavan found solace here when he was returning home after the Ramayana episode, with a heavy conscience thinking of the many deaths in the battle.

Here he experienced relief from the "Brahma Sakthy" that had worried him; so he, accompanied by Sita Devi stopped here and performed puias and other observances.

It is also one of the temples renovated by Prince Vijaya (483-445 B.C.) after being crowned King of Lanka, for the well being of his subjects. It was improved and maintained by the Cholas during their occupation of the Island.

Demolition

The temple was well endowed and gifted with several villages and paddy lands. The reputed wealth of the temple attracted the greed of the Portuguese invaders who looted it and finally destroyed it in 1578.

Resuscitation

However, about 200 years later a fisherman's hook got entangled in something heavy. To his amazement he found that it was a Devi Vigrakam. He handed it over to a Brahmin priest, who cherished it performing pujas daily, but in secret. However, it soon leaked out that the priest was in possession of what was ill begotten and was taken to court. To testify that his story was genuine he was ordered to identify this vigrakam, in Court, from among several similar others. The humble priest was thoroughly scared.

He feared imprisonment, if he failed. He entrusted himself entirely to the Grace of Ambal Devi and invoked her succour. That night, Devi told him, in a revelation, not to be afraid, but to watch carefully for her Nod as he walked past her in the identification parade. Elated thus with Devi's Grace, the priest braved the assembly the following day. At the parade, passing others, when he came near his Ambal Vigrakam, a flower crowning that Vigrakam dropped at his feet. Realising that it was the "Nod" he awaited, he selected the correct Vigrakam. The priest was discharged and was also entrusted with his Ambal Vigrakam. There was much rejoicing in the village; everyone spoke of Vadivambikai Ambal's Grace aiding the priest. It was a miracle. The Devi Vigrakam was taken in procession, and handed over to be installed at a prominent place in the temple.

The temple was restored for worship in 1753. Later it was renovated in 1875, by efforts made by Brahma Sri Cumaraswamy Kurukkal; it was improved in 1919 and further in 1963 with support of Hindus, all over Ceylon. It was renovated recently and a Gopuram was also constructed.

Around the Temple

The Shiva Lingam presides majestically in the sanctum. In the Maha Mandapam is found Devi, here presiding as Vadivambikai Ambal and facing South. Also facing South is the ad joining, less elaborate shrine for Sundara Nadarajah Murthi. A small shrine for Sanmuga Swami is found next to it. The Pidshanda vigrakam found at Muneshwaram temple is of striking interest and is over five feet in height, almost human in size. It depicts a handsomely built figure going out on a hunting expedition or returning therefrom, carefree and accompanied by a dog and carrying the spoils of his expedition. This vigrakam is taken out in procession, on a particular day of the Annual Mahotsava festivals. The portrait of the Grand Old Man of Muneshwaram, Brahma Sri Cumaraswamy Kurukkal, is seen on the centre pillar.

In the Western Praharam is the Lingotpava Murthi. Lord Shiva is seen emerging from a Shiva Lingam to the consternation of Lord Brahma and Maha Vishnu, who are seen standing aghast, at the bottom. This assembly depicts a Puranic episode when Brahma and Vishnu were unable to locate the top and bottom of a column of light that was Shiva.

Annual Festival

The annual festival at this temple lasts for twenty-seven days terminating with the watercutting ceremony, on the full moon day in the month of Avany (August-September), in Mayevan Aru (Deduru Oya). The pooias conducted here are Navarathri Pu ja and Ledcha Arichanai.

Viyasa Maha Munivar at Muneshwaram

A unique feature at Muneshwaram is Pidshanda Murthy. an unusual pose of Lord Shiva. The story as narrated by Viyasa Maha Munivar. is that Lord Shiva, in order to win round by humiliation some erring rishi disciples, asked Maha Vishnu to assume the form of Mohini and tease them. He also did likewise assuming the form of Pidshanda, a handsome vagrant huntsman. When the truth became known. the pupils realised their folly and repented. They were forgiven and normal life of the hermitage was reestablished.

To Mohini a son was born named "Hari Hara Puthiran". Hari Haran is said to have taken residence permanently at Siddha Madu for the benefit of his devotees. He is venerated there even today. Mohini was given the boon to meander. in the form of a river, encircling the Shetram and embracing the seat of her off spring Hari Haran. From that day the river of the locality was named "Mayevan Aru", commemorating the advent of Lord Vishnu.

It is now known as Deduru Oya. The Siddha Madu sylvan shrine has also assumed another name.


[see also Munnicuvaram (Munnesvaram) Kovil: Its History, Ceremonies and Layout - Professor A. Velupillai, 1995]


Thondeshwaram


The original name may possibly have been "Thondar - Ishwaram" which became Thondeshwaram; the foreign invaders corrupted it to "Thondra" or Dondra. During the British era these were "Dondra" and "Dondra Head", the 8 southernmost promontory of the Island. Now the locality is known as "Devinuwara". A lighthouse has been erected there as the location has, through the ages, been a guide to navigation.

Apart from very limited information, not much is known about the Ishwaram Temple here, unlike the other Pancha Ishwaram temples. It is very likely the "Ishwaram" Shivan Temple went out of function early; in such an event, the local folks would have, however, "kept going" for their veneration, the Vishnu section of the Ishwaram Temple complex. The bell, pillars and other ruins there today may therefore be those of the last Vishnu temple erected there.

The Five ancient Ishwaram Temples 

In this connection. it is relevant to quote, once again, the oft-quoted declaration made by that erudite scholar and Historian Dr.Paul E.Pieris, before the Royal Asiatic Society in 1917:

"Long before the arrival of Vijaya there was in Lanka five recognised Ishwarams of Shiva which claimed and received adoration of all India. These were Thiruketheeshwaram which was near Mahatittha, Muneshwaram dominating Salawatte and the pearl fishery, Thondeshwaram near Mantota, Thirukoneshwaram near the great Bay of Kottiyar and Naguleshwaram near Kankesanturai".

Chandra Mauleswara Murthi

A map drawn by early Greek cartographers. found in a library reveal the existence of an Ishwaran Temple here, the towers of which were a guide to navigators. In that temple the principal deity was known as "Chandra Maul Eshwaran". on the forehead of the deity was a large precious stone shaped like a crescent.

The 17th century Temple 

Portuguese writers refer to a temple here that their army entered and destroyed. It is said that the temple top (probably the Vimanam) was overlaid with golden plates, which reflected the sun, aiding navigators.

To spite the protests of sacrilege by the Brahmin Priests, it is said that the army slaughtered a cow on the top of the main deity of the temple; mention is also made of the 108 devadasis forming part of the temple staff.

All this indicates beyond any doubt the existence at the site of a well-established and functional temple, during the 17th century.

Recent (1998) revelation of a Shiva Linga Hindu Deity, in the South of Sri Lanka.

The following news item appeared in the London popular weekly Journal "Newslanka", of 5th November 1998:

Thondeshwaram Nandi unearthed in Nov 1998 at Dondrahead "Shiva Linga" found at Devinuwara A sculptured 'Shiva Linga' was found in the foreground of t Othpilima Vihara in the historical Vichithrama Viharaya in Devinuwara.

"A person who was weeding the temple garden traced the sculpture. The 'Shiva Linga' is 4 ft in height and 2 1/2 feet in width. At an earlier occasion too a similar sculpture was found at the same premises. It is believed that these findings give a clue as to existence of a 'Shiva Devalas at the premises in the past."

As Hindu Temples have not been known to have functioned in that region in recent years, the unearthed Shiva Linga Murthi may obviously be a deity from one of the Thondeshwaram Temples. As the Lingam is said to be comparatively large in size, it could even be the principal Murthi of the ancient temple.

What have been unearthed are extremely interesting. The "avudaiyar" or the pedestal of the Shiva Lingam appears to be a thin slab; the upright or vertical portion is tall and slender. The "Nandhi" Ishapam appears to be of coarse finish, showing lack of suitable implements. These can therefore said to be of very ancient origin, probably of about the Pallava era.

If this Shiva Linga Moorthy, now unearthed, was indeed from the ancient Thondeshwaram Temples then the event is a revelation, a major revelation! Shruthi Laya Shangham of Great Britain has managed to acquire the photograph of this lingam and is the first institute to publish it in 500 years.


Koneshwaram
 

Thiru Koneshwaram, the "Dakshana Kailash" of the ancients, "The Great Pagoda" or "The Pagoda with a thousand Pillars" of the Portuguese or simply Swami Rock" during the British regime, is the most ancient place of Hindu veneration in Ceylon. It has very interesting history behind it.

The Great Deluge ("Piralayam" in Tamil) Koneshwaram Shrine

During the very early legendary eras, geologists refer to oceanic bed upheavals or geophysical convulsion (Piralayam in Tamil), which are said to have engulfed parts of Kumarikandam, in the region of the Indian Ocean. It is believed to have occurred more than once, possibly three times.

Dakshana Kailash 

During these upheavals and submergence, the region South of the Thamparaparani River got severed and formed a rocky terrain with green paddy fields, called the "Eela Thesam". During the convulsion, a three cornered hillock (Tri-kona-malai) was uprooted and flung by the avalanche, and got lodged along the NorthEast Coast of Eela Thesam.

As this "Trikonamalai" was surprisingly directly South of Mount Kailash of the Himalayan Mountain range, it became known as "Dakshana Kailash" or Kailash of the South.

In Puranic extravaganza. Lord Shiva, accompanied by the Devas, Rishies and several others, is said to have taken his abode here on Trikonamalai and restored calm weather. Originating thus, Dakshana Kailash or Thiru kona malai soon became a holy place; as Shiva or Eshwaran took his abode here, it is therefore an Eshwaram of the three-cornered hill or Thiru-Kon-Eshwaram, or Koneshwaram.

Pallava Cultural Influence 

The Pallava era saw a resurgence of Hindu religious devotion. Their capitals Kanchipuram and Amaravathi were seats of learning and sculpture. They excelled in sculpture and are remembered today for their temples in stone architecture.

Their cultural influence spread to distant lands in South East Asia. It became well established in medieval Ceylon, due to the friendly relationship between the Rulers. Inspiring examples are yet to be seen at:

1. Remnants of ancient pillars at Koneshwaram

2. Isurumuniya Rock Temple, near Anuradhapura

3. Man and the Horse, rock sculpture

4. Elephants in the water, rock sculpture

5. Isurumuniya Lovers, rock sculpture, and the

6. Gedige Temple at Nalanda

Advent of Kulakoddan (436 A.C)

Chola Kankan, a Prince, arrived here on pilgrimage, in keeping with a parental vow and found the temple all broken down. He immediately took steps to rebuild the temple in magnificent Pallava architecture. He founded the Papa Nasa Theertham and also built a large irrigation tank at Kantalai. He invited forty Vanniya family clans from India, to cultivate the lands under the tank and sustain the maintenance of the temple complex he had erected. Posterity has crowned him with the epithet name of "Kulakkoddan" (Builder of Tank and Temple). Lt. Col. C.P. Thomas, R.A. a modern administrator-author writes, "A Prince came along, and hearing that the Rock of Trincomalee was a fragment of The Golden Mountain of Meru hurled there during the conflict of the Gods, erected on it a Temple for Shiva". Truly Kulakoddan was an "Emissary" of the Lord and his advent was by Divine Grace.

Tamil Kings ruling at Anuradhapura 

The Tamil Kings who reigned in ancient Anuradhapura sponsored Hindu places of worship; they also made large endowments. The two landmarks of Tamil Saiva literature "Kanda Puranam" and "Dakshana Kailasa Puranam" were later composed; they were based on "Skanda Purana", a Sanskrit narrative of the exploits of God Skanda Kumar, the Divine Youth.

Saiva Saint Thiru Gnana Sampanthar (circa 6th century A.C.)

The Saiva Saint Thiru Gnana Sampanthar, in his pilgrimage to Shiva Sthalams, made his obeisance before Konainathar, and offered a garland ("pathikam") of precious Thevaram verses, in praise of the Lord who has taken His abode at Kona-ma-malai.

The Chola Regime: The Golden Fra of Saivism (both - 12th centuries) 

During the golden period of the Chola regime, Hindu Saivaism reached its zenith. In Ceylon, Hindu temples were erected wherever Hindus resided in large numbers. Trincomalee region figured prominently at that time, due to its proximity to the Indian continent. The magnificent Koneshwaram temple and the adjacent region formed a great Principality under a Vanniya as Governor. Residents in this collective community were allotted services, which they had to perform at the Koneshwaram temple.

Jata Varma Pandyan 11(1263 A.C.) at Koneshwaram 

The Pandyan co-Ruler defeated the King of Lanka and planted the Pandyan Ensign, with the "Double Fish" emblem at Kona-ma-malai. The Ensign may be seen today at the entrance to Fort Frederick.

The Sthala Puranam describes the location at that time as "Kona ma-malai, around which the ocean waves swept pearls, gold, precious stones, and shells from the depth of the ocean and heaped them along the shore"

The Temple was well supported by the local residents. A large Tamil stone inscription of the thirteenth century, seen even today at Kankuveli village, records the assignment of income from the rice fields and benefits from other lands in the village, to Konanayakar of Kona -ma malai.

Ariya Chakravarthy(Chakravarthy who won Aryans) Kings of Jaffna (1215 - 1620) 

The Tamil Kings of Jaffna, paid homage at Koneshwaram, They offered gifts of gold and silver. One of them, Jayaweera Singai Aryan Sega Raja Sekaram V (1380-1410 A.C.), had the traditional history of the temple compiled as a chronicle in verse, entitled "Dakshana Kailasa Puranam". That precious work is accepted today as the Sthala Puranam of Koneshwaram Temple.Saint Arunagiri Natha Swamikal (circa 1468) on his way to Kadirkamam, paid homage here. This devotee and Bard of Sri Murukan (Skanda Kumaran) worshipped at Koneshwaram and offered a garland of Thiru Pukal verses, in praise of the Sthalam. "The population" he quoted, "at Koneshwaram, where the deep ocean rolled its furious waves, was vast, the temple well organised and the priests well versed in the "Four Vedas" - Thiru Pukal.

Koneshwaram in Mediaeval Splendour (1400-1500) 

Large numbers of pilgrims visited the temple for venerating Lord Konainathar and Mathumai Ambal. The name and fame of Koneshwaram spread far and wide and gained high renown. "It was esteemed as one of the richest temples in South East Asia, having in its possession much gold, pearls, precious stones and silks endowed over thousand years". it was a veritable treasure to tempt any marauding maritime power to covet its wealth.

The Portuguese in Ceylon

The Portuguese came to Ceylon in 1505 and soon embarked on their "Temporal and Spiritual conquest of the Island". Soon after, many Hindu Temples were looted and destroyed.

Koneshwaram Temple destroyed -1624

The much-valued Koneshwaram temple was first looted on Hindu New Year Day, Friday the 14th of April 1624. Thereafter, Constantine de Sa razed the temple structure to the ground, blasting some of it into the ocean (remnants of which are being recovered even in the 1990's). In his dispatch to the King of Portugal, Constantine described: "The land of the Pagoda is 600 fathoms long and 80 feet at its broadest, narrowing to 30 feet. Regarding the prophetic inscription, he added. "When I went there to make this Fort, I pound engraved on the Pagoda, among many other inscriptions, one that ran thus: Kulakoddan has built this pagoda..."

A site plan of the temple area prepared by a Portuguese author states: "On the first rise to the summit of the rock was a Pagoda, another at mid-ascent, and the most famous of them all at the highest eminence."

With the stones recovered by blasting Koneshwaram temple, the Portuguese erected a triangular fortress, on Kona-ma-malai, which was named "Pagoda Hill" by them. The fortress lasted only a couple of years.

The British take Trincomalee. 

The British captured the Fort, from the Dutch, after a six-day siege. The Hindus at Kona-ma malai, with the permission of the British Military who were in occu pation of the Fort recommenced restricted worship.

Frederick, Duke of York and son of King George lil, who occupied the Fort as Commander of the Garrison, gave it the new designation of Fort Frederick, by which name it continues to be known even today.

Worship on Swami Rock

Worship was then allowed from Swami Rock only on certain days. The devotees gathered outside Fort Frederick and were escorted to Swami Rock; when the rituals of an ad hoc pu ja were over, they were escorted out. But the restrictions were soon relaxed.

Upsurge of Hinduism in the 1950s

With the restoration of the ancient Palavi Theertham at Thiruketheeshwaram, there was an upsurge of Hinduism, all over the Island. At Trincomalee, several vigrakams were unearthed while excavating a trench, in 1950. These were taken in procession around the Island and finally installed at Koneshwaram.

The temple structure that we see today at the site was soon commenced and completed in 1963.

[see also Our Temple: Thirukoneswaram; Trincomalee - Holy Hill of Sivaand Welcome to Thirukoneswaram]


Naguleshwaram
 

Keerimalai Springs & Maviddapuram
Naguleshwaram (on the left as it was, and on the right, as it is today, after the armed conflict) was one of the celebrated ancient five Shiva Sthalams known to have existed even before the Vijayan era. It was situated on the northern seacoast of the Jaffna Peninsula, about three kilometres west of Kankesanturai.

The ancient temple is now no more, only a rocky cave can now be seen at the site, about a kilometre east of Keerimalai. However, the modern Shivan Kovil at Keerimalai, known as Naguleshwaram, perpetuates the ancient name.

Nagula Munivar 

Keerimalai is a well-known bathing ghat. Keeri means "Mongoose" and malai is a "hill"; hence literally, "The Mongoose Hill". Tradition has it that once a Munivar spent his days performing tapas in a cave in these rocky hills and having ablutionary baths in the waters of the springs. 

Due to his severe austerities, he gradually shrank physically, so much so that he became referred to as Nagula Munivar (Nagula = a mongoose in Sanskrit). 

Eventually the rock also got the name of Nagula Giri (Giri =rock in Sanskrit) The location became a sacred sthalam with the name of Naguleshwaram. Thereafter, according to tradition and history, several afflicted persons sought cure here, by having curative baths in the spring waters of Nagula Giri (Sanskrit) or Keeri Malai (Tamil). 

Maviddapuram and Kovil Kadavai 

Maviddapuram is situated about a mile south of Kankesanturai. Kovil Kadavai was the original name of the Maviddapuram region; it forms with Naguleshwaram (Keerimalai) and Kasathurai (Kankesanturai), a celebrated triangular region of ancient fame. 

Marutha PiravikaValli
 

According to tradition thither came Chola Princess Marutha Piravika Valli, daughter of Thissai Ukkira Cholan. 

She was afflicted with a congenital disease, which affected her facial appearance. All medical treatment having failed she took to pilgrimage to sacred sthalams. Sage Shanthi Linga Munivar, pitying her plight advised her to proceed to Keerimalai, near Kovil Kadavai, where the Lord of Naguleshwaram was presiding and to perform daily theertham baths in the sacred fresh water spring there. 

Marutha Piravika.Valli at Kovil Kadavai
 

She arrived at Kovil Kadavai with her retinue of escorts and maids in attendance and took up residence in proximity to the theertha sthalam, at a locality, which even today is referred to as Kumarathi Pallam. Her daily obeisance and the curative value of the medicinal waters of the fresh water spring gradually helped her to rid of the facial horse-like affliction. 

Her Resolve
 

In her daily journeys to the theertha sthalam, she noticed an old man by the name of Sadaiyanar venerating with daily pu jas a silver Vel. the emblem of God Skanda Kumaran, placed in a cove on a mango tree. she made a vow then. she felt the divine urge to build a proper temple for housing the deity and informed her father of her resolve. Very soon sthapathy architects and craftsmen arrived from Chola Nadu and erected a magnificent Kandaswamy Temple. 

In due course, Maruthapiravika Valli married Ukkira Singan, a Kalinga King (8th century) of Kathiramalai (Kanterodai) Jaffna. who had asked for her hand. 

New place Names 

A Skanda Vigrakam "Kankeyan" was brought from India and landed at Kasaturai (consequently the place assumed today's name of Kankesanturai). it was installed with proper Kumba Abishekam ceremonies on ani-uthiram day in the ninth century. 

Priests, who came from India, Iooked after the affairs of the temple and maintained it to a high standard. The name of the place was also changed from Kovil Kadavai to Maviddapuram.

-End Of Part-9 -

Our goal is to strengthen Tamils by knowing their heritage through historical, archeological & genealogical research and education. It's only a small step. Join us & lets restore our heritage for many generations to come. We are exploring ancient history, recent past and present state of Tamils & Thamil language around the globe.

We need to preserve our heritage inorder for future generations to know their roots. Let's declare an annual Tamils' global history week. Let's have seminars, conferences & conventions worldwide annually.

நன்றி :- http://tamilcause.blogspot.com/2009/11/untold-history-of-tamils-part-9.html

Read more

நாம் கணித்துள்ள காலத்தை விட தொன்மை மிக்கதொரு காலத்தில் தமிழர்களும், அவர்கள் தழுவிய சைவமும் ஈழமண்ணில் இருந்துள்ளது என்ற உண்மை

0


லேனா தமிழ்வாணன் :- 
காலத்திற்குக் காலம் கடற்கோள்களினால் பண்டைய ஈழம் அழிந்த போது, ஈழத்தின் பல பகுதிகள் கடலுள் மூழ்கின. நிலப்பகுதிகள் நீருள் அமிழ்ந்தும், சில பகுதிகள் நில மட்டத்தினின்றும் உயர்ந்தும் காணப்பட்டன. மூன்று முறை கடல்கோள்கள் ஏற்பட்டதாகவும் மூன்றாவது கடல்கோளின்பின் எஞ்சியுள்ளதே தற்போதைய ஈழம் என்பதையும் வரலாறுகள் விளக்கியுள்ளன. வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட காலத்திலிருந்தே சிவபூமியாக விளங்கியது ஈழம். ஈழத்தின் பழம்பெருமை வாய்ந்த சிவத்தலங்களுள் திருக்கோணேஸ்வரம் சிறப்புப்பெற்றது. ஈழத்தின் வரலாற்றோடு தொடர்பு கொண்டது. கிழக்கே திருக்கோணேஸ்வரம், வடமேற்கே திருக்கேதீஸ்வரம், வடக்கே நகுலேஸ்வரம், மேற்கே முனீஸ்வரம், தென்கிழக்கே தொண்டீஸ்வரம் எனப் பஞ்ச ஈஸ்வரங்களைக் கொண்ட சிவபூமியாக ஈழம் விளங்கியது.

திருக்கோணேஸ்வரம் அமைந்துள்ள திருகோணமலை மாவட்டம், பல்வேறு சிறப்புகளையும் தன்னகத்தே கொண்டது. திருகோணமலை இயற்கை எழில் கொஞ்சும் பிரதேசமாகக் காணப்படுவதோடு, மிகப்பெரிய இயற்கைத் துறைமுகத்தையும் கொண்டதாக விளங்குகின்றது. இக்காரணத்தினால் இப்பிரதேசம் உலகுப் புகழ்பெற்ற பிரதேசமாகவும் காணப்படுகின்றது. ஏறக்குறைய ஆயிரத்து எண்பது சதுரமைல் பரப்பினைக் கொண்டதாக இப்பிரதேசம் அமைந்துள்ளது இப்பிரதேசம் வடக்கே முல்லைத்தீவு, வவுனியா மாவட்டங்களையும், மேற்கே அநுராதபுரம், பொலநறுவை மாவட்டங்களையும், தெற்கே மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தினையும், கிழக்கே வங்காள விரிகுடாவினையும் கொண்டதாகக் காணப்படுகின்றது. மூன்றுபுறமும் ஆர்ப்பரிக்கும் கடலின் நடுவே உயர்ந்து நிற்கும் குன்றில் அமைந்துள்ளது. புகழ்பெற்ற திருத்தலமான திருக்கோணேசுவரம். ʮ‡க்குன்று அமைந்துள்ள பிரதேசத்தைப் பிரடெரிக்கோட்டை என்று அழைப்பர். ஈழத்திருநாட்டிலே காணப்படுகின்ற பாடல்பெற்ற தலங்களுள் ஒன்றாக விளங்குவது திருக்கோணேஸ்வரம். திருக்கோணேஸ்வரத்தின் ஆரம்பத் தோற்றம், அமைவிடம், காலம் இவைபற்றிய வரலாறு, ஐதீகக்கதைகள், இலக்கியச் சான்றுகள், புதைபொருள் ஆய்வுகள், மேலைநாட்டார் குறிப்புகள், கல்வெட்டுகள் ஆகியவற்றின் மூலம் அறியக் கூடியதாயுள்ளது. கி.மு. 1300 ஆண்டுகளுக்கு முன் கோணேசர் ஆலயம் கட்டப்பட்டுள்ளது. இந்தத் தவலைப் போர்த்துக்கேயரால் அழிக்கப்பட்ட கோணேசர் கோயில் கற்தூண்களில் உள்ள கல்வெட்டுகளிலே காணலாம். குவேறொஸ் பாதிரியாரால் எழுதப்பட்ட ‘The Temporal and Spiritual conquest of Celyon’ என்ற நூலிலும் இச்செய்தி காணப்படுகின்றது.

கி.பி.1624 இல் போர்த்துக்கேயர் திருகோணமலையைக் கைப்பற்றி, கோணேசர் ஆலயத்தை நிர்மூலமாக்கியபோது போர்த்துக்கேய படையின் தளபதியாக விளங்கிய கொன்ஸ்ரன்ரைன் டீசா இங்கு கைப்பற்றிய சுவடிகளைப் போர்த்துக்கலிலுள்ள லிஸ்பனுக்கு அனுப்பி வைத்துள்ளான். இவை லிஸ்பனிலுள்ள அஜூடா நூல் நிலையத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. அச்சுவடிகளில் மனுராசன் என்னும் மன்னன் இலங்கையை ஆண்டான் என்றும், இவன் கி.மு 1300 ஆம் ஆண்டு கோணேச கோயிலைக் கட்டினான் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது. ஆனால் ‘கைலாசபுராணம்’ என்னும் நூலில் மனுநீதிகொண்ட சோழ மன்னனின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க, அவரது மகனான குளக்கோட்டு மகாராஜா இக்கோயிலைக் கட்டினாரெனக் கூறப்பட்டுள்ளது. இதற்கு ஆதாரமாக ‘முன்னே குளக்கோட்டன் மூட்டுந் திருப்பணியைப் பின்னே பறங்கி பிரிக்கவே’ என்ற கல்வெட்டு வரிகள் சான்றாகக் கூறப்பட்டுள்ளன. ஏற்கெனவே கட்டப்பட்டிருந்த கோயிலைக் குளக்கோட்டு மன்னன் புனருத்தாரணம் செய்ததோடு, பல திருப்பணிகளையும் செய்துள்ளான் என்பதையே பலரும் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். இம்மன்னன் கோணைநாதருக்குத் தெப்பத் திருவிழா நடத்த ஒரு தெப்பக்குளத்தை ஏற்படுத்தி, அதற்குத் தெற்குப் பக்கமாக ஒரு வெள்ளை வில்வ விருட்சத்தின் கீழ் மண்டபமொன்றைக் கட்டியுள்ளான், தெப்பத் திருவிழாவிற்கு, கோணேசப்பெருமான் ஆலயத்திலிருந்து எழுந்தருளி, இங்கு தங்கிச் செல்வார். பின்னாளில் இம்மண்டபம் கோயிலாக்கப்பட்டு லிங்கம் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு, வெள்ளை வில்வத்துக் கோணேசர் கோயில்’ என அழைக்கப்பட்டது. குளக்கோட்டு மன்னனுடைய திருப்பணிகளை விளக்கிக் கூறும் நூல் ‘கோணேசர் கல்வெட்டு’ இந்நூலில் குளக்கோட்டு மன்னன் திருக்கோணேஸ்வரம் கோயிலுக்குச் செய்த திருப்பணிகள் பற்றி விளக்கிக் கூறப்பட்டுள்ளன. இச்செய்திகள் யாவும் குளக்கோட்டனுக்கும் ஆலயத்திற்குமுள்ள தொடர்பை வலியுறுத்துகின்றன.

இலங்கையை ஆண்டதாகக் கருதப்படும் இராவணன், திருக்கோணேசர் கோயிலோடு கொண்ட தொடர்புகள் ஏராளம். இம்மன்னனுக்கும் கோணேசர் கோயிலுக்குமிடையிலான தொடர்புகளை தேவாரம், புராணம், இதிகாசம், வரலாறு ஆகியவற்றின் மூலம் அறியலாம். திருக்கோணேஸ்வரத்திலுள்ள மலையின் கிழக்குப் பக்கத்திலுள்ள இராவணன் வெட்டு என்னும் மலைப்பிளவு ஆலயத்திற்கும் இராவணனுக்குமுள்ள தொடர்பை விளக்குகின்றது.





மகரிஷிகளில் ஒருவராகக் கருதப்படுவர் அகத்தியர். வரலாற்றாய்வாளர்களின் கணிப்புப்படி இவர் வாழ்ந்த காலம் கி.மு. 1000 ஆண்டெனக் கொள்ளப்படுகின்றது. இவர் கோணேஸ்வரப் பெருமானை வழிபட்டார் என இதிகாச, புராண வரலாற்றுக் குறிப்புகளில் காணப்படுவதால் இவ்வாலயம் அகத்தியர் காலத்திலேயே இருந்ததெனக் கருதலாம்.

கி.பி. 1263 ஆம் ஆண்டில் இலங்கையைக் கைப்பற்றிய வீரபாண்டிய மன்னர், வெற்றிச்சின்னமாக இரண்டு மீன் இலச்சினைகளை இந்த ஆலயத்தில் பொறித்துச் சென்றுள்ளார். இன்றும் இவ்விரு சின்னங்களும் கோணேசர் கோட்டை நுழைவாயிலில் காணப்படுகின்றன. பாண்டியமன்னன் ஆட்சிக்காலத்தில், மனுநீதிகண்ட சோழனின் மகனாகிய குளக்கோட்டு மன்னன் கோணேசர் ஆலயத்தைப் புனருத்தாரணம் செய்தானென ‘யாழ்ப்பாண வைபவமாலை’ என்னும் நூலில் கூறப்பட்டுள்ளது. பாண்டிய மன்னர் அநுராதபுரத்திலிருந்தே ஆட்சி செய்துள்ளமை, குளக்கோட்டு மன்னனின் புனருத்தாரண வேலைக்குச் சாதகமாயிருந்திருக்க வேண்டும்.

கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சமயக்குரவராகிய திருஞானசம்பந்தர் தமது பதிகங்களில், கோணேசப்பெருமானையும் கோணமாமலையின் இயற்கை அழகையும் குறிப்பிட்டுள்ளதோடு கோவிலும், பாவநாசத் தீர்த்தமும் இருந்த செய்திகளையும் கூறியுள்ளார். இக்கோயிலைப்பற்றி ஒரு பதிகமே பாடியுள்ளார். இவற்றுள் ஏழாவது பாடல் கிடைக்கப் பெறவில்லை. இவர் இலங்கைக்கு வராது தென்னகத்திலுள்ள இராமேஸ்வரத்தில் இருந்தவாறு கோணேஸ்வரத்தின் சிறப்பைப் பாடியுள்ளார். தென் இந்தியாவிலே சிறப்புப் பெற்ற கோயில்களின் வரிசையில் இக்கோயிலும் பாடப்பட்டுள்ளமை இக்கோயில் ஈழத்தில் மட்டுமன்றி இந்தியாவிலும் புகழ் பெற்றிருந்தமையை எடுத்துக்காட்டுகின்றது. இவரது எட்டாவது பாடலில் இராவணனைப் பற்றிய குறிப்புண்டு. கோணேஸ்வரத்திற்கும் இராவணனுக்கும் தொடர்புண்டென்ற மரபு பலராலும் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இவற்றைவிட ஏனைய தென்னகத் தலங்களுக்குப் பாடப்பட்ட பொதுப்பண்புகளை கோணேசர் பதிகத்திலும் கையாண்டுள்ளதோடு, கோணைநாதர் அமர்ந்துள்ள மலையின் இயற்கை அழகையும் சேர்த்துப் பாடியுள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது. அவர் அருளிய பாடலொன்றில் கோணேஸ்வரத்தின் இயற்கை அழகு சில வரிகளில் பின்வருமாறு குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

‘‘கரைகெழு சந்தும் காரகிற் பிளவும்
அளப்பருங் கனமணி வரன்றி
குரைகட லோதம் நித்திலங் கொழிக்கும்
கோணமா மலையமர்ந் தாரே’’
கி.பி. 15ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த அருணகிரிநாதர் கோணேஸ்வரத்திற்குத் திருப்புகழ் பாடியுள்ளார். ‘விலைக்கு மேனியில் அணிக்கோவை மேகலை’ எனத் தொடங்கும் பாடலில்,

‘‘நிலைக்கு நான்மறை மகத்தான பூசுரர்
திருக்கோணமலை தலத்தாருகோபுர
நிலைக்குள் வாயினில் கிளிப்பாடுபூதியில் வருவோனே!’’
எனக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

மேலும் அப்பரும் சுந்தரரும் அருளிய சேத்திரக்கோவைத் தாண்டகம், ஊர்த்தொகை, திருநாட்டுத்தொகை போன்ற பதிகங்களில் திருக்கோணேஸ்வரம் வைப்புத் தலமாகப் பாடப்பட்டுள்ளது. திருநாவுக்கரசு நாயனார் பாடிய திருநெய்த்தானப் பதிகத்தில்,

‘‘தக்கார் அடியார்க்கு நீயே’’ என்று ஆரம்பிக்கும் பதிகத்தில்,
‘‘…தெக்கார மாகோணத்தானே....’’ என்றும்,
சேக்கிழார் இயற்றிய திருத்தொண்டர் புராணத்தில்,

‘‘அந்நகரில் அமர்ந்து அங்கண் இனிது மேவி
யாழி புடைசூழ்ந்தொலிக்கும் மீழந்தன்னில்
மன்னு திருகோணமலைமகிழ்ந்து....’’

என்ற வரிகளும் காணப்படுகின்றன.

சுந்தரர் அருளிய ஊர்த்தொகையில்,

‘‘நிறைக்காட்டானே நெஞ்சத்தானே....’’

என்று தொடங்கும் பாடலில்,

‘‘…திருமாந்துறையாய் மா கோணத்தானே....’’

என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

கி.மு. 543இல் நாடு கடத்தப்பட்டு இலங்கை வந்த விஜயன் என்பவனோடும் திருக்கோணேஸ்வரம் தொடர்புபடுத்தப்பட்டுள்ளது. இலங்கைக்கு வந்த விஜயன் தனது ஆட்சிக்குப் பாதுகாப்பாக கிழக்குத்திசையில் உள்ள தம்பலகாமம் கோணேசகோயிலைப் புதுப்பித்துக் காட்டினானென மயில்வாகனப் புலவர் எழுதிய ‘யாழ்ப்பாண வைபவமாலை’ கூறியுள்ளது.

கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டில் மகாசேனன் என்ற மன்னன் இக்கோயிலை அழித்து அந்த இடத்தில் விகாரையைக் கட்டினான். மகாவம்சத்தில் திருகோணமலையிலிருந்த பிராமணக் கடவுளுக்கான கோயில் ஒன்றை மகாசேனன் இடித்தான் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. இதனை மகாவம்சத்தின் உரைநூலான வங்சத்தப்பகசினியும் குறிப்பிட்டுள்ளது. மகாசேனன் கட்டிய விகாரையை அழித்து மீண்டும் கோணேசர் ஆலயத்தை இங்கு கட்டியுள்ளனர்.

கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் சைவ மறுமலர்ச்சி ஏற்பட்டு பழைய கோயில்கள் கருங்கற் கோயில்களாகக் கட்டப்பட்டபோது, கோணேசர் கோயிலும் கருங்கற்கோவிலாக மாறியிருக்கலாம் எனவும் எண்ண இடமுண்டு. கி.பி. 11 ஆம் நூற்றாண்டில் இலங்கையில் சோழராட்சி நடைபெற்றபோது கோணேசகோயில் பெரிதாகக் கட்டப்பட்டது. இதற்குச் சான்றாகக் கல்வெட்டுகள் காணப்படுகின்றன. சோழரின் பின் பொலநறுவையை ஆண்ட கஜவாகுமன்னன் கோணைநாயகருக்குப் பல மானியங்களை வழங்கினான் எனக் கோணேசர் கல்வெட்டிலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

கி.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டின் பின் யாழ்ப்பாணத்தை ஆண்ட தமிழ் மன்னர்களும் வன்னிச் சிற்றரசர்களும் இக்கோயிலுக்கு ஆதரவு வழங்கியுள்ளனர்.

போர்த்துக்கேயர் கி.பி. 1624ஆம் ஆண்டு கோணேசர் ஆலயத்தை அழிக்கு முன் இவ்வாலயத்தைப் பற்றிய தரவுகளை எடுத்துள்ளனர். போர்த்துக்கேய தேசாதிபதியாகிய கொன்ஸ்ரன்ரைன் டீசா நொரங்ஹா என்பவனே இவ்வாலயத்தை அழித்தவன். இக்காலத்தில் எடுக்கப்பட்ட வரைபடங்கள், குறிப்புகள், கட்டிடப்படங்கள் ஆகியன கோணேசர் ஆலயத்தைப்பற்றி அறியப் பெரிதும் உதவுகின்றன. இவனுடைய குறிப்புகளில் அழிக்கப்பட்ட ஆலயத்தின் பரப்புத் தரப்பட்டுள்ளது. கோபுரம் அமைந்திருந்த நிலத்தின் நீளம் 600 பாகம். அகலம் 80 பாகம். இந்நிலப்பரப்பு ஒடுங்கிச் சென்று 30 பாகமாகக் காணப்பட்டது எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இக்குறிப்பின்படி அக்காலத்தில் தற்போது ஆலயம் இருக்கும் கோட்டைப்பகுதி முழுவதுமே ஆலயப்பிரதேசமாகக் காணப்பட்டுள்ளது என்பதைப் போர்த்துக்கேயரின் பதிவேடுகளிலிருந்து அறியக்கூடியதாயுள்ளது.

வரலாற்று ஆய்வாளர்களின் கருத்துப்படி தென்னிந்தியா, கேரளம் ஆகிய இடங்களில் நிலவிய பண்பாடே இலங்கையிலும் காணப்பட்டுள்ளது. இற்றைக்கு 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழ்நாடு, கேரளம் ஆகிய இடங்களில் பரவியிருந்த பண்பாடு பெருங்கற்பண்பாடெனப்பட்டது. தென்னிந்தியக் கோயில்கள் இப்பாண்பாட்டுப் பின்னணியிலேயே தோன்றின. தற்கால ஆய்வுகள் மூலம் மேற்கூறிய பெருங்கற்பண்பாட்டு நிலையே ஈழத்திலும் காணப்பட்டுள்ளது. யாழ்ப்பாணம் ஆனைக்கோட்டையிலும் திருகோணமலை, அநுராதபுரம், புத்தளம் ஆகிய இடங்களிலும் கிடைத்த தொல்பொருள் ஆய்வுகள் மேற்கூறிய முடிவை உறுதி செய்துள்ளன. இப்பண்பாட்டுப் பின்னணியில் தோன்றிய ஆலயங்களுள் கோணேஸ்வரமும் முக்கியமான ஈஸ்வரன் ஆலயமாகக் கருதப்படுகின்றது.

இற்றைக்கு 2300 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், இலங்கையில் எழுத்தாதாரங்கள் இடம்பெறத் தொடங்கின. அதற்கு முன்பிருந்தே சிவவழிபாடு ஈழமெங்கும் காணப்பட்டுள்ளது.

அந்நியராகிய போர்த்துக்கேயரால் கி.பி. 1624 ஆம் ஆண்டு கோணேசர் ஆலயம் இடிக்கப்படுமுன், அங்கு மூன்று பெரும் ஆலயங்கள் காணப்பட்டுள்ளன. அவை மாதுமை அம்பாளின் பிரம்மாண்டமான கோயில், ஸ்ரீ நாராயணர் கோயில், மலையுச்சியில் மாதுமை அம்பாள் சமேத கோணேசர் கோயில் என்பவை, மலையிலே காணப்பட்ட சமதரைகளில் அமைந்திருந்தன. மலையடிவாரத்திலிருந்து செல்லும்போது மலையின் வடக்கேயும் தெற்கேயும் தோன்றும் உயர்ந்த பாறைகள் படிப்படியாக உயர்ந்து செல்கின்றது. இப்பாறைகளுக்கு இடைப்பட்ட நிலப்பரப்பு பரந்த சமதரையாகக் காணப்பட்டது. இச்சமதரையின் தென்திசையிலேயே மாதுமை அம்பாளின் பிரம்மாண்டமான கோயில் கட்டப்பட்டிருந்தது. கர்ப்பக்கிருகத்தில் அம்பாளுடைய சிலாவிக்கிரகமும், ஏனைய பரிவார மூர்த்திகளின் ஆலயங்களும் அமைந்திருந்தன.

இவ்வாலயத்திற்கு வடகிழக்கே பாபநாசதீர்த்தக்கேணி அமைந்திருந்தது. இந்தத் தீர்த்தம் நீள்சதுரவடிவில் அமைந்ததாய் கருங்கற்களாலான படித்துறைகளைக் கொண்டதாகக் கட்டப்பட்டிருந்தது. கடல்மட்டத்துக்குக்கீழ் ஆழமுடையதாகக் காணப்பட்டமையினால் வற்றாத நீரூற்றாகக் காணப்பட்டது. கோயிலுக்குச் செல்லும் மக்கள் தீர்த்தமாட இதனைப் பயன்படுத்தியதால் விசேடகாலங்களில் சுவாமி தீர்த்தமாட வேறொரு பாபநாசக்கிணறும் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. இக்கேணிக்கு வடக்குப் பக்கமாகத் தீர்த்த மண்டபம் காணப்படுகின்றது. சுவாமி தீர்த்தமாடிய பின் இம்மண்டபத்தில் எழுந்தருளுவதால் இதனை ஆஸ்தான மண்டபம் என்றழைப்பர். போர்த்துக்கேயர் ஆலயத்தை அழித்தபொழுது தீர்த்தக்கேணி எவ்வாறோ தப்பிவிட்டது. மாதுமையம்பாள் சமேத கோணேசப் பெருமான் தீர்த்கோற்சவ காலத்தில் தீர்த்தமாட இங்கு எழுந்தருளுவது தற் காலத்திலும் நடைபெறுகின்றது.

மாதுமை அம்பாளின் ஆலயம் பரந்து விரிந்த சமதரையிலே காணப்பட்டமையினால் இதனைச் சுற்றித் தேரோடும் வீதியும் காணப்பட்டது. மடங்களும், மாடங்களும் அமைக்கப்பட்டு உள்நாட்டு, வெளிநாட்டுப் பக்தர்கள் பயன்படுத்தும் வகையில் பாபநாசத்தைச் சுற்றி ஐந்து கிணறுகளும் கட்டப்பட்டிருந்தன. கோணேசப் பெருமானுடைய இரதோற்சவம் இங்கிருந்தே ஆரம்பமாகும். மலையுச்சியிலிருந்து எழுந்தருளிவந்த கோணேசப்பெருமான், மாதுமை அம்பாள் ஆலயத்தைச் சுற்றிவந்து, இரதத்தில் எழுந்தருளி மலையடிவாரத்தைத் தாண்டி தற்காலத்தில் பட்டணமாக மாறியுள்ள பிரதேசங்களை வலம்வந்து, வடதிசைக் கரையோரமாகவுள்ள வீதிவழியாகக் கோணேஸ்வரத்தை அடைவர். மாதுமையம்பாள் எழுந்தருளிய கோயில் மிக உயர்ந்த கோபுரத்தைக் கொண்டதாகக் காணப்பட்டதோடு கிழக்கு நோக்கிய வாயிலைக் கொண்டிருந்தது. தற்காலத்தில் கச்சேரியும், அரசாங்கப் பணிமனைகளும் உள்ள இடமே போர்த்துக்கேயர் அழிக்குமுன் காணப்பட்ட மாதுமையம்பாள் ஆலயம் அமைந்திருந்த இடமாகும்.

மாதுமையம்பாள் ஆலயத்துக்கும் பாவநாச தீர்த்தம் இருந்த இடத்திற்கும் மத்தியில் காணப்படும் பாதையால் ஏறிச் செல்லும் பொழுது மற்றுமொரு சமதரை காணப்பட்டது. இச்சமதரையில் குளக்கோட்டு மன்னனால் எழுப்பப்பட்ட ஸ்ரீ நாராயணர்கோயில் இருந்துள்ளது. இவ்வாலயம் கிழக்கு நோக்கியதாய் உயர்ந்த கோபுரத்தைக் கொண்டதாகக் காணப்பட்டுள்ளது. இக்கோயில் அமைந்திருந்த சமதரை மாதுமையம்பாள் ஆலயம் அமைந்திருந்த சமதரையை விடச் சிறியது. இச்சமதரையின் கிழக்கு செங்குத்தான மலைப்பாறைகளைக் கொண்டதாகவும், வடக்கேயும் தெற்கேயும் சரிவான மலைச்சாரல்களை உடையதாகவும், மேற்கே முரட்டுப் பாறைகளைக் கொண்டதாகவும் காணப்பட்டது. கர்பக்கிருகத்தில் ஸ்ரீமகாலெட்சுமி சமேத நாராயணமூர்த்தியின் சிலா விக்கிரகம் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டிருந்தது.

காவல்துறையினரின் குடியிருப்பு கிளிவ் கொட்டெஜ் என்பவற்றோடு இரண்டாவது உலகமகா யுத்தகாலத்தில் பொருத்தப்பட்ட விமான எதிர்ப்புப் பீரங்கி அமைந்துள்ள நிலப்பகுதியே நாராயணர் ஆலயம் இருந்த இடமாகும். இவ்வாலயம் இருந்த இடத்திற்குத் தெற்குப் பக்கமாக பிரித்தானிய ஆட்சியாளர் நிலத்தை அகழ்ந்து நீர்த்தொட்டியொன்றைக் கட்டினார்கள். தற்போதும் இத்தொட்டியுள்ளது. அப்போது ஐந்து அடி உயரமான ஸ்ரீ நாராயணமூர்த்தி, மகாலெட்சுமி ஆகிய விக்கிரகங்கள் சிதைந்த நிலையில் கண்டெடுக்கப்பட்டன. இத்திருவுருவங்கள் சீர்செய்யப்பட்டு கோணேசர் கோயிலில் வைக்கப்பட்டது. இவ்வாலயம் அமைந்திருந்த சமதரையின் மேற்கே காணப்படும் முரட்டுப்பாறைத்தொடரின் அந்தத்தில். 1979ஆம் ஆண்டு இலங்கை அரசு இலங்கைத் தரைப்படை வீரர்களின் வழிபாட்டுக்கென ஒரு விகாரையை அமைத்து, புத்தர் சிலையை நிறுவி, கோகர்ணவிகாரை இங்குதான் இருந்ததெனப் பிரச்சாரம் செய்தது. ஆனால் இலங்கை அரசின் புதைபொருளாராய்ச்சித் துறையின் தலைவராயிருந்த திரு. பரணவிதான அவர்கள் தமது ஆராய்ச்சியின்போது வேறோரிடத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்ட தங்க ஏட்டில் கோகர்ணவிகாரை வேறோர் இடத்தில் இருந்தமை பற்றிய உண்மைக் குறிப்புகளை வெளியிட்ட போது அதனை இலங்கை அரசு மறைத்துவிட்டது.

கி.பி. 3ஆம் நூற்றாண்டில் ஆட்சிசெய்த மகாசேனன், கோணேசர் மலையிலிருந்த ஆலயத்தை அழித்து, அவ்விடத்தில் விகாரையொன்றை நிறுவினான். இதனை மகாவம்சம் ‘திருகோணமலையிலிருந்த பிராமணக் கடவுளுக்கான கோயிலொன்றை மகாசேனன் இடித்தான்’ எனக் குறிப்பிட்டுள்ளது. மகாசேனனால் அழிக்கப்பட்ட ஆலயத்தைச் சைவசமயிகள் மீண்டும் இவ்விடத்தில் நிறுவினர் என்பதை வரலாற்றுக்குறிப்புகளிற் காணலாம். வரலாறு, இலக்கியம், தொல்பொருள் ஆய்வுகள், மேலைநாட்டார் குறிப்புகள் யாவும் கிமுற்பட்ட காலத்திலேயே கோணேஸ்வரம் சுவாமிமலையில் இந்துக்கோயில் இருந்ததென்பதை நிரூபிக்கும்பொழுது மகாயான தீவிரவாதியான மகாசேனன் இந்து ஆலயத்தை அழித்துக் கட்டிய விகாரையின் எச்சங்கள் சிலவற்றைக் கொண்டு இவ்விடத்தில் இந்துக்கோயில் இருக்கவில்லை என்று நினைப்பது தவறான சிந்தனையாகும்.

மூன்றாவது ஆலயமான மாதுமை அம்பாள் சமேத கோணேசப்பெருமான் எழுந்தருளிய கோயிலே பிரதானமான கோயிலாகக் கருதப்பட்டுள்ளது. ஸ்ரீ நாராயணமூர்த்தி ஆலயமிருந்த இடத்திலிருந்து வடக்குப் பக்கமாக ஒரு பாதை சென்றது. இப்பாதையின் கிழக்குப் பக்கம் உயர்ந்த சரிவும், மேற்குப் பக்கம் தாழ்ந்த சரிவும் காணப்பட்டது. ஆரம்பகாலத்தில் உச்சியிலிருந்த கோயிலுக்குச் செல்லக் கரடுமுரடான கற்பாதையே காணப்பட்டுள்ளது. மலையின் இயற்கை அமைவிற்கேற்ப பாதைகள் உயர்ந்தும், தாழ்ந்தும் காணப்பட்டன. இதனால் இடைக்கிடை கருங்கற்படிகள் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. இப்பாதை இராவணன்வெட்டை அடையும்போது குறுகிய ஆழமான பள்ளத்தைக் கடந்து செல்ல வேண்டியிருந்தது. குளக்கோட்டு மன்னன் இப்பள்ளத்தை நிரப்பும் திருப்பணியைச் செய்துள்ளான். இராவணன் வெட்டைக் கடந்து சென்றால் மலையுச்சியில் ஒரு சமதரை காணப்படும். இச்சமதரையிலேயே மாதுமையம்பாள் சமேத கோணேசர் ஆலயம் காணப்பட்டுள்ளது.

இந்த ஆலயத்தின் கோபுரத்தில் பொருத்தப்பட்டிருந்த விலைமதிப்பற்ற இரத்தினமணிகளின் பிரகாசம் தூரக் கடலிற் செல்லும் கடற்பயணிகளுக்கும், மாலுமிகளுக்கும் கலங்கரை விளக்கமாகப் பயன்பட்டுள்ளது. கோணேசமலையில் கட்டப்பட்டிருந்த மூன்று கோயில்களின் கோபுரங்களும் உயர்ந்து காணப்பட்டமையால் தூரக்கடலிற் பயணம் செய்வோரும் கோபுரங்களைத் தெளிவாகக் காணக்கூடியதாய் இருந்துள்ளது. தெட்சணகைலாசம் எனப் போற்றப்பட்ட திருக்கோணேஸ்வரத்தில் மாதுமை அம்பாள் சமேத கோணேசப் பெருமானும் கருவறையில் சிவலிங்கத் திருமேனியும் (பாணலிங்கம்) பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டிருந்தது.

போர்த்துக்கேயரால் இடித்தழிக்கப்படுவற்கு முன்னிருந்த மூன்று ஆலயங்களின் தொன்மைத்தோற்றம், சிறப்பு என்பன இவ்வாறு காணப்பட்டுள்ளன. பின்னர் காலத்திற்குக்காலம் ஏற்பட்ட அரசியற்காரணங்களால் ஆலயத்தின் நிலப்பகுதியில் அரசகட்டிடங்களும், காவற்படைகளும் நிலைகொண்டுவிட்டன. தற்போது இராவணன் வெட்டிற்கு அண்மையில் உச்சியின் சமதரையிலேயே கோணேசர் ஆலயம் அமைந்துள்ளது.

இத்தலத்தின் தலபுராணமெனக் கருதப்படுவது தெட்சண கயிலாய புராணம், இதன் மூலம் இத்தலத்தின் தோற்றம், ஆதிவரலாறு, சிறப்பு போன்ற பல்வேறு விடயங்களை அறியக்கூடியதாயுள்ளது. இவ்வாலயத்தின் தொன்மையை அறிய உதவுவது கோணேசர் கல்வெட்டு என்ற நூல். இது கோணேசர் சாசனம் எனவும் அழைக்கப்படும். கோணேசர் கோட்டம், கோபுரம், மதில், மணிமண்டபம், பாபநாசத் தீர்த்தம் ஆகியன அமைந்த வரலாற்றுச் செய்திகள் இந்நூலிலும் கூறப்பட்டுள்ளது. கோணேசர் கல்வெட்டு என்ற நூலினைக் கோணேசர் ஆலயச் சட்டப் புத்தகமெனப் போற்றுவர்.

கோணேசர் ஆலயத்தின் நித்திய, நைமித்திய கருமங்கள் குறைவின்றி நடைபெறக் குளக்கோட்டுமன்னன் பல திட்டங்களை வகுத்துள்ளான். இவை எழுத்தப்பட்ட குறிப்புகள் யாவும் போர்த்துக்கேயரால் அழிக்கப்பட்டது.

இவ்வாறான சரித்திரப் பெருமையும் நாயன்மாரால் விதந்தோதப்பட்டதுமான இத்திருத்தலத்தை இலங்கையைக் கைப்பற்றிய அந்நியர்கள் ஒருவர்பின்னொருவராகச் சிதைத்தழித்தனர். இலங்கையை போர்த்துகேயர் கி.பி. 1905ஆம் ஆண்டு கைப்பற்றினர். திருகோணமலையின் இயற்கை அமைப்பும், கடல்வழிப் பாதைகளுக்கான மையமாகக் காணப்பட்டமையும் இப்பிரதேசத்தில் கவனம் கொள்ளச் செய்தது. மதவெறியும், கொள்கையிடும் நோக்கமும் இவர்களிடம் காணப்பட்டாலும் திருகோணமலையின் கேந்திர முக்கியத்துவம் இவர்களை ஈர்த்தது என்று கூறுவதே பொருத்தமுடையது.

கி.பி. 1624 – 1627 வரை போர்த்துக்கேய தளபதியாயிருந்த கொன்ஸ்ரன்ரைன் டீசா என்பவன் கோணேசர் மலையிலிருந்த கோயில்களை இடித்துத் தரை மட்டமாக்கினான். இவ்வாறு இடிக்கப்பட்ட கற்களைக் கொண்டே கோட்டையைக் கட்டினான். இவன் இக்கோயில்களை இடிக்குமுன் யாவற்றையும் படமாக வரைவித்துள்ளான். இப்படங்களிலொன்று போர்த்துக்கலிலுள்ள அஜூடா நூலகத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்டது. கோயில் கற்களைக் கொண்டு கோட்டையைக் கட்டும்பொழுது பழைய கல்வெட்டொன்றும் கோட்டை வாசலில் வைத்துக் கட்டப்பட்டு விட்டது. அதனைப் படமெடுத்துப் போர்த்துக்கலுக்கு அனுப்பியுள்ளான். ஏனெனில் அக்கல்வெட்டில் கோணேசர் ஆலயம் பறங்கிகளால் இடித்தழிக்கப்படும் என்ற தீர்க்கதரிசனம் காணப்படுகின்றது. இவனால் அனுப்பப்பட்ட குறிப்புகளின் மூலம் கோணேசர் ஆலயத்தின் ஆரம்பகாலத் தோற்றம், நில அமைவு, பரப்பளவு போன்ற விடயங்களை அறியக்கூடியதாயுள்ளது.

பிரடெரிக் கோட்டை என்றழைக்கப்படும் கோட்டை வாயிலில் வைத்துக் கட்டப்பட்ட கல்லிலே காணப்படும் சாசனம் இவ்வாறு காணப்படுகின்றது.

(மு) ன னெ கு ள
கா ட ட ன மூ ட டு
(தி) ரு ப ப ணி யை
ன னெ ப ற ங் கி
(க ) க வெ ம ன னா
ன பொ ண னா
(ச ) ன யி ய ற (று )
(செ ) த வை த
(ண ) ணா
க ள

இக்கல்லெழுத்தின் வாசகம் முதன் முதலில் வின்சுலொ அகராதியில் வெளிவந்தது.

இதனை,

‘‘முன்னே குளக்கோட்டன் மூட்டுந் திருப்பணியைப்
பின்னை பறங்கி பிடிப்பனே – மன்னா கேள்
பூனைக்கண் செங்கண் புகைக் கண்ணன் ஆண்டபின்
மானே வடுகாய் வரும்.’’

எனக் குறிப்பிட்டுள்ளார். திருகோணமலை கிராமிய வழக்கிலும் இவ்வாறே கூறப்பட்டு வருகின்றது.

திருகோணமலையிலிருந்து போர்த்துக்கேயர் கொண்டு சென்ற சுவடிகளில் மேற்குறித்த வாசகங்களைக் கண்டதாகக் குவெரோஸ் பாதிரியர் தனது சரித்திர நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளரென போர்த்துக்கல் நாட்டில் கேக் என்ற நகரிலிருந்த அரச சாசனவியலாளர் ஈ.பி. றெய்மார்ஸ் என்பவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். குவெரோஸ் பாதிரியார் குறிப்பிடும் கடைசி இருவரிகளும் சற்று மாற்றமுடையனவாகக் காணப்படுகின்றன. இவ்வரிகள் பின்கண்டவாறு காணப்பட்டன.

‘‘முன்னே குளக்கோட்டன் மூட்டுந் திருப்பணியை
பின்னே பறங்கி பிரிக்கவே மன்னவபின்
பொண்ணாத தனையியற்ற வழித்தே வைத்து
எண்ணாரே பின்னர சர்கள்.’’

இக்கற்சாசனத்தினை முதலியார் இராசநாயகம், கொட்றிங்ரன் போன்றோரும், வேறும் பலரும் சில திருத்தங்களுடன் வெளியிட்டுள்ளனர். எது எவ்வாறாயினும் இக்கற்சாசனத்தில் குளக்கோட்டன் என்ற மன்னனால் திருப்பணி செய்யப்பட்ட ஆலயம் பின்னர் பறங்கியரால் அழிக்கப்படும் என்ற குறிப்பு காணப்பட்டுள்ளது. கோணேசர் கல்வெட்டுக் கூறிச்சொல்லும் செய்திகளைக் கண்ணகி வழக்குரை யாழ்ப்பாண வைபவமாலை போன்ற நூல்களிலும் காணக்கூடியதாயுள்ளது.

கண்ணகி வழக்குரையில்,

‘‘….மறையோர்கள் கோணைநாதர்
திருப்பூசை வெகுகாலஞ் செய்யுமந்நாள்
மாந்தளிர்போல் மேனியுடைப் பறங்கி வந்து
மஹகோணைப் பதியழிக்க வருமந்நாளில்... ’’
என்றும்,

யாழ்ப்பாண வைபவ மாலையில்,

‘‘..... இவ்விராச்சியம் (ஈழம்) முதன் முதல் பறங்கிக்காரர் கையில் அகப்படும். அவர்கள் ஆலயங்களையெல்லாம் இடித்தழிப்பர்....’’ என்று கூறப்பட்டுள்ளது. பின்னர் நடக்கப் போவதை முன்னே கூறிவைத்த இவர்களது தீர்க்கதரிசனம் வியப்புக்குரியது.

போர்த்துக்கேயரால் திருக்கோணேஸ்வரம் சீரழிக்கப்பட்டாலும், பக்தர்கள் மனந்தளராது குன்றின் அடிவாரத்தில், குகைவாயில்போல் காணப்படும் இடத்தைக் குறித்துத் தங்கள் வணக்கத்தைச் செலுத்தி வந்தார்கள். ஆண்டுக்கொருமுறை கடலுக்குள் நீண்டிருக்கும் பாறையில் ஒன்றுகூடி வணங்கிச் சென்றுள்ளனர்.

கி.பி. 1639இல் ஒல்லாந்தர் என்ற டச்சுக்காரர்கள் திருகோணமலையைக் கைப்பற்றினார்கள். இவர்கள் கோணேசர் ஆலயத்திலும், அதன் சுற்றாடலிலும் பெரிதும் அக்கறை காட்டினார்கள். போர்த்துக்கேயரால் அழிக்கப்பட்டு எஞ்சியிருந்த தூண்களை இடித்துத் தங்களுடைய கோட்டையைக் கட்டினார்கள். இங்குள்ள இடங்களுக்கு டச்சுப் பெயர்களையும் சூட்டினார்கள். இவர்கள் காலத்திலும் ஆலயத்திற்குச் செல்வதற்கும், வணங்குவதற்கும் தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது. எனினும் பக்தர்கள் ஒளித்திருந்து தங்கள் வணக்கத்தைச் செலுத்தி வந்துள்ளார்கள்.

கி.பி. 1795 ஆம் ஆண்டு பிரித்தானியர், திருகோணமலைக் கோட்டையைக் கைப்பற்றினார்கள். இவர்கள் ஆட்சியில் சைவமக்கள் ஆறுதல் பெற்றவர்களாகக் காணப்பட்டார்கள். எல்லோருக்கும் வணக்க உரிமை இருக்க வேண்டும் என்ற பரந்த கொள்கையுடையவர்களாக ஆங்கிலேயர் காணப்பட்டனர். அழிபாடுகளைக் கொண்ட கோயிலுக்கு மக்கள் சென்று தரிசிப்பதை, ஆங்கிலேயர் தடுக்காது மக்கள் மன உணர்வுகளுக்கு மதிப்புக் கொடுத்துள்ளார்கள். கி.பி. 1803 ஆம் ஆண்டு கோயில் இருந்ததாகக் கருதப்படும் சுவாமி மலையில் இந்துக்கள் வழிபாடு செய்ய அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

இரண்டாவது மகாயுத்தத்தின்போது திருக்கோணேஸ்வரம் அமைந்துள்ள பிரடெரிக் கோட்டை, பாதுகாப்பு வளையமாகக் காணப்பட்டதால் வாரத்தில் இரண்டு நாட்கள் வழிபாடு செய்ய அனுமதிக்கப்பட்டனர். ஆங்கிலேயர் கோணேஸ்வரம் அமைந்துள்ள பகுதியின் இயற்கை வளங்களையும் பாதுகாத்தனர். கோட்டை வனத்துள் வாழும் மான்கள் பசியாலும், தாகத்தாலும் வாடாது உணவளித்தனர். தண்ணீர்த்தொட்டிகளை அமைத்து அவற்றைக் காப்பாற்றினர்.

கி.பி. 1942 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் 9ஆந் திகதி யப்பானியர் குண்டுவீசித் திருகோணமலையைத் தாக்கினர். சீனன்குடாவில் காணப்பட்ட எண்ணெய்த் தாங்கிகள் தீப்பிடித்து எரிந்தன. ஆனால் திருக்கோணேஸ்வரம் அமைந்துள்ள கோட்டைப்பகுதியில் வீசப்பட்ட குண்டுகள் எதுவும் கோயிலைப் பாதிக்காது கடலுக்குள் விழுந்தன. ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் கோணேஸ்வரம் இழந்த பெருமையை மீளப் பெற வித்திடப்பட்டது.

இவ்வாறான சூழ்நிலையில் 1948ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி 4 ஆந் திகதி இலங்கை சுதந்திரம் பெற்றது. போர்த்துக்கேயர் ஆலயத்தை அழித்தபோது ஆலயத்திலிருந்த விக்கிரகங்களை நாலாபக்கமும் எடுத்துச் சென்று புதைந்திருந்தார்கள். சிதாகாசவெளியைத் தமது உள்ளத்திருத்திப் பிரார்த்தனை செய்த மக்களின் பிரார்த்தனை வீண்போகவில்லை. 1950 ஆம் ஆண்டு வரலாற்று நியதிப்படி இறையருளால் பிள்ளையார், சிவன், பார்வதி, திருவெங்கவடிவ அம்பாள், அஷ்சரதேவர், சந்திரசேகரர் முதலிய திருவுருவங்களோடு, அன்னவாகனம் ஆகியனவும் பூமியிலிருந்து கிணறு வெட்டும்பொழுது வெளிப்பட்டன. சைவப்பெருமக்கள் ஒன்றுகூடி, முன்னர் கோயில் இருந்த இடத்தில் கோயிலைக் கட்டி இத்திருவுருவங்களைப் பிரதிஷ்டை செய்தனர். இதன் பின்னர் 1963 ஆம் ஆண்டு கும்பாபிஷேகமும் நடைபெற்றது. 1963ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் மூன்றாந் திகதி ஆவர்த்தன மகா கும்பாபிஷேகம் சிறப்பாக நடந்தேறியது. தெரிவு செய்யப்பட்ட ஆலய பரிபாலன சபைத் தலைவராகக் காலஞ்சென்ற டாக்டர் சு. சித்திரவேல் அவர்கள் தலைமை தாங்கினார். 1971 ஆம் ஆண்டு இவர் சிவபதம் அடைந்த பின்னர் இப்பொறுப்பை ஏற்றவர் திரு. மு. கோணாமலை செல்வராசா அவர்கள்.

குளக்கோட்டு மன்னன் காலத்திலிருந்து தெப்பத்திருவிழா மிகச் சிறப்பாக நடைபெற்று வந்தது. 1973 ஆம் ஆண்டு முதல் மீண்டும் இத்திருவிழா நடைபெறுகின்றது. மக்கள் ஆதரவினால் ஆலயப் புனருத்தாரணப் பணிகள் நிறைவேறி, 1981 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 25ஆந் தேதி ஜீர்ணோத்தாரண கும்பாபிஷேகம் நடைபெற்றது. மீண்டும் ஆலயத்தில் பல புனருத்தாரணப் பணிகள் செய்யப்பட்டன. ஆலய பரிபாலனசபையுடன், இந்து கலாச்சாரப் அமைச்சு, வடகிழக்கு மாகாண சபை ஆகியன இணைந்து இப்பணியில் ஈடுபட்டு 1993 ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி மாதம் 11 ஆந் திகதி மிகச் சிறப்பான முறையில் கும்பாபிஷேகம் நடைபெற்றது. இவற்றின் மூலம் திருவுருவங்கள் அதீத சக்தியைப் பெறுவதோடு நாட்டிற்கும், மக்களுக்கும் அருளை வழங்கும் என்பது ஆன்றோர் கருத்தாகக் காணப்படுகின்றது.

திருவாசகத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த ஜி.யு. போப் அவர்கள் கூறியுள்ள கருத்து உற்று நோக்கத்தக்கது. ‘‘சில வேளைகளில் கோயில்களில் உள்ள சிலைகள் வெறும் சின்னங்களாகக் கருதப்படுகின்றன. இது ஒரு பூரணமான கருத்தல்ல. ஒவ்வொரு

Read more

 
Design by JP